Belh sultanı İbrahim b. Edhem, bir gün avlanmaya çıkmıştı. Etrafı, maiyyetiyle doluydu. Sahraya çıktılar, bir ara maiyyetinden ayrıldı.
Kulağına, “Uyan!” diye bir ses geldi. Duymazdan gelip yoluna devam ederken, aynı sesi bir daha işitti. Sonra her cihetten benzer sesler duymaya başladı. Bu ses artık yüreğine yer etmişti. Karşısına nazlı bir ceylan çıktı. Ceylanı avlamak üzere yayını gerdi, okunu yerleştirdi ve atını mahmuzladı. Nazlı Ceylan, olduğu yerden kımıldamadı, gözlerini İbrahim’e dikip:
-Ey İbrahim, dedi. Rahman olan Allah seni ceylan avlamak için mi yarattı? diye dile geldi.
İbrahim Ethem baştan ayağa titredi. Ağladı, atından atlayıp, yerlere kapandı. Tevbe etti:
- Ey sermayesizlere sermaye veren Allah’ım! Benim halime de nazar kıl., bakılacak, acınacak hallere düştüm. Nice zamandır debdebe içinde ömür nefeslerimi zâyi ettim. Ey Rabbim, Lütfunla gönlümü yıka, senin muhammetinin gayrı bütün kirlerden temizle onu!
Bir anda gözünde bütün dünyanın değeri zâil oldu. Tacını tahtını terkederk, dağlara düştü.
alıntı
Anasayfa 
